ADRESOWANIE KOPERT
Adres piszemy nieco poniżej połowy wysokości koperty, pośrodku lub lekko po prawej stronie. Przed nazwiskiem adresata umieszczamy słowa „Pan”, „Pani” lub „Państwo”, „Szanowny Pan”, „Szanowna Pani”, „Szanowni Państwo”, Sz. Pan, Wielmożny Pan – częściej skrótowo: W. Pan/W. Pani, niżej podajemy adres i kod pocztowy. Na odwrocie powinno znaleźć się nazwisko i adres nadawcy.
Można, a w pewnych sytuacjach należy, wymienić także tytuł (we współczesnej Polsce tytuły szlacheckie nie są na ogół używane) lub stanowisko adresata, na przykład:
Szanowny Pan Profesor Adam Michalski Szanowny Pan Mecenas Adam Michalski Jego Wielebność Adam Michalski (lub: Jego Eminencja) Wielebny…
Pan Generał Adam Michalski Jego Magnificencja (Rektor)…
Pan Prezes Adam Michalski.
W korespondencji oficjalnej podajemy stanowisko lub tytuł adresata, a pisząc do osoby goszczącej u przyjaciół lub rodziny, podajemy również nazwisko gospodarzy:
Szanowny Pan Adam Michalski
(u Państwa Anny i Romana Kowalskich)
albo: (c/o – care of)
List musi być opatrzony odpowiednim znaczkiem (zgodnie z taryfą pocztową), naklejonym w prawym, górnym rogu, prosto i tak, by jego brzegi nie wykraczały poza brzeg koperty.
BILETY WIZYTOWE
Wzór jest prosty i niemal jednolity, choć nie obowiązują już dziś tak ścisłe reguły jak dawniej, kiedy bilety wizytowe musiały być tłoczone. Tego samego wzoru używało się dopóty, dopóki nie nastąpiła zmiana adresu. Obecnie stosuje się raczej litografię, która jest tańsza. Biletami drukowanymi posługujemy się na ogół w kontaktach zawodowych.
Karta wykonana jest z białego brystolu. Litery muszą być ciemne (i proste). Format odpowiada normom pocztowym (12 x 8; 15,5 x 11 lub 10,5 x 8 cm). Kobiety często posługują się mniejszymi niż panowie kartami.
Imię i nazwisko umieszcza się na środku lub w górnej części, by pozostawić więcej miejsca na korespondencję. Adres podaje się albo na dole karty – po lewej lub prawej stronie, albo w prawym górnym rogu. Niegdyś nie podawało się numeru telefonu, ale dziś tylko tradycjonaliści wzdragają się przed jego wypisaniem.
We Francji wymienia się tylko imię męża poprzedzone skrótami M. et Mme, czyli Pan i Pani (nigdy w odwrotnej kolejności).
Samotny mężczyzna podaje imię, nazwisko, adres (we Francji nie poprzedza ich litera M., czyli skrót słowa „Pan”).
Samotna kobieta podaje imię i nazwisko (we Francji bez słowa „Mademoiselle” czyli „Panna”, chyba że jest osobą starszą).
Mężatka we Francji podaje nazwisko poprzedzone imieniem męża i słowem „Madame” (zaznaczmy, że w Polsce, sformułowanie Pani Marcinowa Kowalska” byłoby co najmniej archaizmem, a mężatki posługują się własnym imieniem i często – podwójnym, a nawet wyłącznie panieńskim nazwiskiem).
Kobieta rozwiedziona we Francji powraca do nazwiska panieńskiego i podaje własne imię, zachowując prawo do tytułu „Madame” (oto kolejny problem, z którym nie borykają się Polki, ponieważ – zaznaczmy to – mówienie o sobie „Pani” czy „Pan” nie należy do dobrego tonu i zapewne wzbudziłoby śmiech).
Młode dziewczęta mogą posługiwać się kartami wizytowymi (w przeszłości były one nieodzowne), podają jednak wyłącznie imię i nazwisko, pomijając adres, który jest przede wszystkim adresem ich rodziców.