Praca organiczna

Pojęcie to panowało przede wszystkim w latach 1815-1905, kiedy to za czasów epoki Pozytywizmu, tworzył się  ruch ideologiczny, opierający się na negowaniu powstań, które były za czasów Romantyzmu. Przede wszystkim chodziło tutaj o wspólne zjednoczenie się społeczeństwa polskiego, tak żeby razem poprawić rozwój gospodarki polskiej.

Przewodniczący tego ruchu, byli za tym, żeby zadbać o swoją odrębność narodową i nie poddać się działaniom zagranicznych sąsiadów. Tutaj promowano również pracę charytatywną, poniekąd odsuwano swoją rolę od polityki.

Pierwsza spółka akcyjna powstała w 1838 roku przez K. Marcinkowskiego. L. Sapieha znowu przewodniczącym i zarówno pionierem nowego ruchu idealistycznego był w Galicji. Gdy doszło do upadku powstania styczniowego i powstało Królestwo Polskie, to przedstawiciele pozytywizmu w Warszawie starali się podtrzymać wszystkie tezy ideologii pracy organicznej.

Dzięki pracy organicznej, można powiedzieć, że doszło do sporego postępu w oświacie. Na wsiach tworzono różne stowarzyszenia, który miały na celu rozwój społeczeństwa pod względem artystycznym, kulturalnym i naukowym. Można zawdzięczyć ideologom pracy organicznej powstanie w 1895 roku szkoły technicznej w Warszawie, a na przykład w 1881 roku również Kasy Pomocy Naukowej imienia Józefa Mianowskiego.

Mimo, że praca organiczna funkcjonowała już od wielu lat, to po raz pierwszy w różnych publikacjach pojawiła się dopiero w 1848 roku przez J. Koźmiana.